Pierwsze dni wojny oczami świadka

Miała niespełna 14 lat, gdy wybuchła II wojna światowa. Zaczęła pisać dziennik...

Dziś kolejny fragment zapisków pani Jadwigi Dembowskiej - Ferens. Tym razem początek jej dziennika - pierwsze dni wojny.

Jadwiga na Wybrzeżu Kościuszkowskim w Warszawie, 1939 rok

Pierwsza strona dziennika. Dopisek już powojenny.

WOJNA 1939 r.

1 WRZESIEŃ

Niemcy w nocy naruszyli granicę, bombardowali Grodno, Puck, Częstochowę i inne. Rano o 7 był nalot nad Warszawą, ale myślałyśmy, że to próby, a wieczorem znalazłyśmy się na Żoliborzu, bo u nas jest niebezpiecznie, koło mostów, elektrowni, gazowni. Nie mogłyśmy znaleźć taksówki, ale się jakoś znalazło.

2 IX SOBOTA

Co parę minut jest alarm, więc latamy od okna do okna. Chłopcy dodają trochę humoru, jest Andrzej R. i jego kolega Andrzej Ossowski.

7 IX CZWARTEK

Obudzili nas o trzeciej bo podobno niemcy [pisownia oryginalna] mieli wkroczyć do Warszawy. Zrobił się bałagan i więcej nic. Polacy zbombardowali Berlin. Był spory nalot na Warszawę, naliczyłam 31 bombowców. Niemcy podeszli pod Warszawę, ale nie wejdą, bo będziemy bronić jej.

13 IX ŚRODA

Dopiero dzisiaj zrozumiałam, że to wojna, gdy wracałam z miasta, gdzie chciałam się zapisać do jakiejś roboty w harcerstwie na Żoliborzu zastał mnie nalot na ulicy przyspieszyłam kroku, ale jakiś żołnierz zagrodził mi drogę i powiedział, żebym się schowała, ale poszłam dalej a już nad moją głową leciały samoloty niemieckie podobne do smoków. Targnął powietrzem wstrząs, oparłam się o jakiś dom i ujrzałam, że tuż na rozległych błoniach ziemia w dwóch miejscach wyleciała w powietrze. Po chwili zaczęłam biec. Karabiny maszynowe ciągle szczekały, kule gwizdały gdzieś w górze, wróble z dachu na dach przelatywały, przybiegłam do domu, zadzwoniłam, ale znów straszny huk, oparłam się o dom (...) Atak trwał dwie i pół godziny. (...) Tej nocy spałam w ubraniu.

Pamiętajmy, że pisała to dziewczynka, która w październiku 1939 skończyła zaledwie 14 lat...