Piosenka Wojciecha Gąsowskiego zaczynająca się od powyższych słów, chyba najszybciej przychodzi na myśl, jak się jest w tym miejscu. Nad Soliną właśnie. Nawet w listopadzie wzgórza są nadal gdzieniegdzie zielone, choć mienią się już różnorodnością barw jesieni.
Niewiele jest utworów traktujących o Bieszczadach, które byłyby powszechnie znane. Zacytujmy więc słowa Janusza Kondratowicza, spopularyzowane przez wspomniane wykonanie Gąsowskiego.
ZIELONE WZGÓRZA NAD SOLINĄ,
I ZAPOMNIANYCH ŚCIEŻEK ŚLAD.
FLOTYLLE CHMUR ZNAD LASÓW PŁYNĄ,
WĘDROWNE PTAKI GONI WIATR.
 |
| Bardzo przyjemna jest wycieczka takim stateczkiem po Solinie. |
W ciszy Bieszczad można odpocząć. Zwłaszcza poza sezonem, kiedy turystów niewielu. Stąd popularność tego miejsca wśród literatów, szukających spokoju do pisania.
Siedzi sobie autor opowiadań zawartych w tym tomie, siedzi sobie na zielonym wzgórku dzielącym Żołobek od Rabego, siedzi i patrzy, jak miedzy krzakami jałowca przycupnął wiśniowy „Nissan Primera”, a jego kierowca z telefonem komórkowym przy uchu dobija się gdzieś do dalekiego świata….. - pisał Jerzy Janicki w "Opowieściach bieszczadzkich".
 |
| Dobijam się gdzieś do dalekiego świata:) |
Gdzie ja jestem ? – pyta autor – w Bieszczadach ?! Co to ponoć wilki podchodziły tam pod same okna chałupy ? Co to ponoć kraina bez Boga i milicji, za to pełna kryjących się przed prawem i alimentami opryszków ? Ziemia krztusząca się jeszcze dymem pogorzelisk i parująca krwią po bieszczadzkiej wojnie braci, co tylko tym się różnili miedzy sobą, że jedni raz, a drudzy trzykrotnie żegnali się przy pacierzu ? W krainie , co to nawet ponoć nazwę swą wiedzie od BIESów – złych i Czadów nieco łagodniejszych, ale też wszak jednak diabłów, bo jakby tak na mapę zerknąć, to w samej rzeczy – gdzie diabeł dobranoc powiedział…Jakie tam „ponoć”?! (j.w)
 |
| Zapora na Solinie. Powstawała w latach 1960-68. Jest najwyższa w Polsce, ma 81,8 m wysokości i 664 m długości. |
 |
| Poniżej zapory znajduje się elektrownia wodna o mocy 200 MW. |
 |
| Pod wodą jest dawna wieś Solina. Niczym w balladzie "Świteź" Mickiewicza, krążą legendy o zatopionym grodzie, którego dawni mieszkańcy straszą po nocach. |
 |
| W dzień można spokojnie spacerować po koronie zapory. |
Jest taka piękna ballada Gustawa Lutkiewicza o Bieszczadach:
(...) Ej, od dolin mgła się wspina
Bies ją wiatrem w słupy wiąże
Pięści z nosem nie rozróżnisz
Ani księdza od prosięcia.
Taka mgła
Taka mgła (...)
Gdzieś na świecie ponoć piece
I widelcem schab się jada
Likier piją z czarna kawą
Radio gada o Bieszczadach
Baju – baj
Baju – baj
Może jest na świecie
Taki kraj…..
I TO JUŻ WIECZÓR NAD SOLINĄ,
I CISZA, KTÓRA ZNA MÓJ DOM.
