Nowy Rok w polskiej poezji

Skonał rok stary; z jego popiołów wykwita

Fenix nowy; już skrzydła roztacza na niebie,

Świat go cały nadzieją i życzeniem wita:

Czegoż w tym nowym roku żądać mam dla siebie?

(...)

Adam Mickiewicz "Nowy Rok" Wilno 1823

Niebo się dla nas i ziemia odmieni; 

Niech się człek tylko lepszym być nie leni. (...) 

Zimne Saturny świecić nam nie będą; 

Nowy rok z lepszą zacznie się kolędą.

Adam Naruszewicz

Słyszycie! Północ już bije,

Rok stary w mgły się rozwiewa,

Jak sen przepada...

Krzyczmy: Rok nowy niech żyje!

I rwijmy z przyszłości drzewa

Owoc, co wiecznie dojrzewa,

A nie opada.

Rok stary jak ziarnko piasku

Stoczył się w czasu przestrzenie;

Czyż go żałować?

Niech ginie! bez łzy, oklasku,

Jak ten gladiator w arenie,

Co upadł niepostrzeżenie -

Czas go pochować.

Bywały lata, ach! krwawsze,

Z rozpaczy jękiem lecące

W przeszłości mrok;

A echo powraca zawsze,

Przynosząc skargi palące...

Precz z smutkiem! Życzeń tysiące

Na Nowy Rok!

(...)

Adam Asnyk "Na Nowy Rok" (1868)

Słowami trzech naszych wielkich Adamów 

składam Wam najserdeczniejsze życzenia na 2017 rok.