Być nauczycielem... w Kownie

W tym roku po raz trzeci odwiedziłam Kowno. Do tej pory szkołę, w której uczył Adam Mickiewicz, oglądałam jednie z zewnątrz. Pisałam o tym rok temu: Mickiewicz w Kownie.

Teraz mogłam wejść do środka i zobaczyć salę, w której nauczał sam wieszcz! Radość moja nie miała granic i nią właśnie chcę się dziś z Wami podzielić - w Dniu Edukacji Narodowej.

W tej właśnie klasie w roku 1819 Adam Mickiewicz, świeżo upieczony absolwent Uniwersytetu Wileńskiego rozpoczął pracę jako nauczyciel. Stawił się wtedy u dyrektora Kowieńskiej Szkoły Powiatowej Stanisława Kostki Dobrowolskiego, który tak oto wspominał tamtą chwilę:

... wszedł młody człowiek, bardzo skromnie ubrany, ukłonił się grzecznie i o prefekta szkół kowieńskich zapytał. - Ja nim jestem - odpowiedziałem, wstając od stołu - ale z kim mam zaszczyt mówić? - dodałem. - Z Adamem Mickiewiczem, odezwał się cichym głosem młodzieniec; - naznaczony jestem na nauczyciela do tutejszej szkoły; poczem oddał mi list i plikę papierów od rektora uniwersytetu wileńskiego.- Zaprosiłem go na wieczerzę, obok siebie posadziłem; darem Bożym z nim się podzieliłem; i odtąd dzień ten, w którym pod moim dachem zasiadł po raz pierwszy do mojego stołu, zapisałem na zawsze w pamięci serca mojego.

Rozpoczął pracę żmudną i niewdzięczną - taką się jawiła poecie do samego końca. Wytrzymał cztery lata z przerwami na zwolnienia lekarskie brane jak często tylko się dało.

Przed depresją ratowała go poezja (powstały wtedy ballady, II i IV cz. "Dziadów", "Grażyna"...) i pani Karolina Kowalska. Stąd widział jej okna, w których oświetleniem dawała znak, kiedy mąż wychodził z domu.

Romans był burzliwy i poeta niemal nie przypłacił go życiem, kiedy wszystko wyszło na jaw. Otrzymał dwa wyzwania na pojedynek - od pana Kowalskiego i szambelana Nartowskiego, który również kochał się w pani Karolinie. Na szczęście do pojedynków nie doszło. I to nie Mickiewicz zrezygnował.

Rok temu, kiedy oglądałam tę szkołę z zewnątrz nie marzyłam nawet, że będę mogła zasiąść w ławce w klasie Mickiewicza. Dzięki pani Reginie, która z własnej inicjatywy załatwiła mi wejście, było to możliwe!

W wakacje mogłam spokojnie zwiedzić szkołę. Jest dziś bardzo nowoczesna. 

Ale tradycję widać na każdym kroku. Nawet na korytarzach.

Dane mi było również zobaczyć w środku kościół jezuitów, niedostępny dla nikogo z zewnątrz (chyba że w szczególnych okolicznościach). Tutaj inauguruje się i kończy rok szkolny, odbywają się też inne uroczystości. Mickiewicz na pewno modlił się tu często.

Bowiem czucie i wiara silniej mówiły do niego, niż mędrca szkiełko i oko. 

I tego Wam życzę w dniu Waszego święta, Kochani Nauczyciele:)