Niepokorna płocka poetka w przededniu Wigilii.

Byłam na promocji książki "Niepokorna" Leszka Skierskiego. Jej bohaterką jest płocka poetka Wanda Gołębiewska. Dziś kończy 70 lat i cieszy się z tego ogromnie, bo - jak twierdzi - nareszcie będzie mogła do woli (czytaj: za darmo) jeździć komunikacją miejską, przyglądać się ludziom i kochanemu miastu.

Od lewej- Wanda Gołębiewska, Leszek Skierski i prowadząca spotkanie
  dyrektor Książnicy Płockiej Joanna Banasiak

Płock, a zwłaszcza jego centrum - ulice Tumska i Sienkiewicza to jej całe życie. Im poświęciła gros swojej twórczości, poetyckie opisy ludzi i zdarzeń, a często po prostu atmosfery tej części miasta.

W Książnicy Płockiej zebrało się wyjątkowo dużo osób. Przyjaciele poetki przyjechali z odległych stron. Przez całe życie bowiem pielęgnuje ona kontakty z ludźmi, nawet tymi, których nigdy nie spotkała osobiście, ale z którymi los zetknął ją w inny sposób. Jej bogata korespondencja oraz dzienniki pisane od wczesnych lat młodości stały się kanwą drugiej już książki poświęconej Wandzie Gołębiewskiej. 

Pierwsza - Gdyby nie Anna Frank - wydana dwa lata temu, to wywiad rzeka z płocką poetką, dla której inspiracją w młodości stały się dzienniki tej żydowskiej dziewczynki. 

Gołębiewska jest autorką sześciu tomików wierszy: Na mojej ulicy (1999), W Radziwiu (2005), Nikt się nie spodziewał (2005), Po osiemnastej na Tumskiej (2006), Tam, gdzie do góry nogami (2007), Kartki z Ukrainy (2010) i wielu niepublikowanych tekstów poetyckich. Korespondowała z Paulem Coelho i autorką „Harry’ego Pottera” Joanne Kathleen Rowling, a także Czesławem Miłoszem i księdzem Janem Twardowskim. 

Strażacy z ukochanego przez poetkę Zakrzewa Kościelnego

Miałam przyjemność recenzować "Niepokorną". Fragment mojego tekstu pojawił się na okładce książki. Zacytowano go także na stronie internetowej Książnicy Płockiej w relacji z tego spotkania:

Wandę Gołębiewską – poetkę-płocczankę i wieloletnią nauczycielkę języka polskiego zna wielu mieszkańców miasta. Jej pasją jest utrwalanie dziedzictwa rodzinnego miasta, odkrywanie istoty jego współczesnego oblicza, ubieranie w poetyckie słowa wszystkich ważnych wydarzeń, miejsc i ludzi, przydawanie znaczenia najmniejszym nawet sprawom. Że sama w tych słowach prawda, potwierdza dr Agnieszka Zielińska, pisząc w recenzji: „Jej wiersze i dzienniki odsłaniają rzeczywistość płocką, której już nie ma – […] Jestem wdzięczna za tę pracę poetce i jej biografowi jako płocczanka i przedstawicielka ostatniego pokolenia, które pamięta świat sprzed Internetu”.

Gdyby nie cierpliwość, pracowitość i profesjonalizm Leszka Skierskiego, wiele z tych rzeczy nie ujrzałoby światła dziennego. On to namówił poetkę do zwierzeń i podzielenia się zawartością  jej dzienników, co nie było łatwym zadaniem. 

Na szczęście pani Wanda zaufała swemu biografowi i owocem ich współpracy jest już druga wspaniała książka. Jest też nadzieja na trzecią, bo zapiski z ostatnich piętnastu lat nie zostały jeszcze udostępnione. Dzięki dystansowi, jaki ma poetka do siebie i innych, jej twórczość jest taka niezwykła, a to spotkanie było wyjątkowe.

Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia wszystkim moim Czytelnikom 

życzę właśnie takiego dystansu, który sprawia, że wszystkie przeciwności losu są do pokonania, a życzliwość towarzyszy nam każdego dnia.