O podróżach literackich w szkołach

Miałam ostatnio przyjemność gościć w dwóch szkołach podstawowych. Poproszono mnie tam, abym opowiedziała o swoich podróżach literackich. Na co dzień pracuję w liceum i miałam okazję zobaczyć, jak wygląda praca z dużo młodszymi dziećmi. Było to doświadczenie, które pozwoliło mi docenić swoje stanowisko pracy. Oczywiście dzieci są kochane, ale ich ruchliwość i głośność trochę mnie przeraziła. Jestem nauczycielem i wiem, jak trudna jest to praca. Teraz miałam okazję się przekonać, że być nauczycielem w podstawówce jest jeszcze trudniej.

Odwiedziłam dwie różne szkoły. Jedna to wiejska, ale duża, państwowa placówka, druga zaś miejska, ale mała, prywatna. Najpierw zawitałam do Kuczborka. To niewielka miejscowość koło Mławy.

Opowiadałam o patronie szkoły i miejscach z nim  związanych, które odwiedziłam. Młodsze dzieci nie omawiały jeszcze jego twórczości i były bardziej zainteresowane, niż te ze starszych klas, dla których Mickiewicz kojarzy się z czymś, czego najczęściej nie rozumieją. Swoją drogą, wprowadzanie do podstawówki obowiązku omawiania "Pana Tadeusza" uważam za krzywdę wyrządzoną wieszczowi i jego dziełu.

Bardzo spodobała mi się podobizna wieszcza, zdobiąca jedną ze ścian szkoły

Uczniowie pytali o rzeczy związane z osobistym życiem poety. Jak mieli na imię jego bracia, dlaczego wcześnie stracił ojca, na co zmarła jego mama... To ich najbardziej interesowało, ponieważ to właśnie jest najbliższe dziecku w szkole podstawowej. Jak zatem mówić o kompletnie obcym im życiu XIX-wiecznej szlachty? Współczuję polonistom...

Druga szkoła była zupełnie inna. Przede wszystkim w jednej klasie uczy się kilkanaścioro dzieci, a nie kilkadziesiąt. W związku z tym jest szansa na indywidualne podejście do ucznia. Na korytarzach motywacyjne sentencje, naklejki z podstawową wiedzą z różnych dziedzin mają przypominać, że to uczeń jest odpowiedzialny za swoją wiedzę. 

Dlatego nie może być biernym uczestnikiem tego, co się dzieje wokół niego, ale ma współtworzyć środowisko szkolne. Mam nadzieję, że ten trend, który jest coraz bardziej popularny także u nas, zmieni polskie szkoły w bardziej przyjazne dla uczniów i nauczycieli.

Dzieci były w podobnym wieku, ale pytały nie tyle o rodzinę poety, co o jego podróże. Co chwilę słychać było: "Ja tam byłem, proszę pani!" I nie były to przechwałki. Rzeczywiście można było porozmawiać z tymi dziesięcio-jedenastolatkami o Paryżu, Wilnie czy nawet Stambule. Prawie nie dopuścili mnie do głosu, tak bardzo chcieli się podzielić swoimi podróżami z rodzicami. 

W małych grupach, 12-16 osobowych łatwiej było im się otworzyć, zadać pytanie, wyrazić wątpliwość. Szkoda, że polskie publiczne szkoły są na ogół pozbawione tej możliwości. 

W obu placówkach byłam przyjęta z serdecznością, za którą bardzo dziękuję. Jestem wdzięczna dyrekcji oraz nauczycielom za możliwość spotkania się z tymi młodymi ludźmi. Im zaś życzę, żeby znaleźli w sobie pasję, która pozwoli uczynić to życie znośniejszym.